Dłoń jest nierozdzielną cząstką układu ruchu. Faktycznie jest to wyjątkowy szczegół naszego organizmu, albowiem umożliwia nam wykonywanie skomplikowanych czynności brania, a także możliwości wielokierunkowych manipulacji, jak także ułatwia nam ważne prace poznawcze. Dzięki zmysłowi czucia wspomagamy pozostałe zmysły w zaznaniu okalającego świata. Każdorazowe zaburzenia połączone z chorobami kończyn górnych, ich uszkodzeniami, a także ozdrawianiem utrudniającym nadmienione funkcje, zauważalnie minimalizują perspektywy funkcjonowania człowieka. W dostrzegalnej większości przypadków leczenie niedyspozycji czy urazów ręki powiązane jest z pomniejszonym lub powiększonym zahamowaniem jej elastyczności, a często włącznie z niesprawnościami czucia. Szczególnie w okolicznościach zahamowań nerwów lub w długotrwałych warunkach ucisku nerwu. Co powinno się zrealizować by jak najzręczniej powrócić do zupełnej funkcjonalności?
Powrót funkcji ruchowej, jak także dotykowej ręki zależy od różnorakich względów, zwłaszcza od rozległości niedyspozycji czy rozmiarów zniszczenia chorobowego, rodzaju leczenia, momentu jego trwania, a także od momentu zablokowania dłoni np. na ewentualność złamania. Sporą rolę kreuje też wiek pacjenta, jego generalny stan zdrowia, aktywność fizyczna oraz psychuczna do współpracy oraz wymogi społeczne.